Wat een korte break in de zon zou gaan worden, lijkt nu meer op noodgedwongen ballingschap. Zon en zee in Egypte zijn heerlijk, maar niet als je vakantie er eigenlijk al opzit en je dringend naar huis zou willen.
Vorige week vrijdag vertrok ik met de familie naar vakantieoord Hurghada. Om exact zeven dagen later terug naar huis te komen. Intussen zijn we twee dagen langer dan voorzien hier. De reisleider doet wat hij kan, maar een vliegverbod is wat het is. En dus proberen we dag op dag onze hotelkamer te verlengen. Eerst met behoorlijk wat moeilijkheden, nu gaat het al makkelijker. Logisch, er vliegen ook bijna geen toeristen meer het land in. En dus is het alleen nog plek zoeken voor de gestranden, zoals wij.
Zelden zo vaak in de rij gestaan om op internet te raken als tijdens dit verblijf. Idereen wil natuurlijk nieuws van het thuisfront. We zien en horen ook verhalen van mensen die in ernstige problemen komen. Zoals de studente die geen geld meer heeft en geen hotelkamer kan betalen. Want dat moet je prefinancieren, om later eventueel terug te krijgen van reisorganisator. Of de dame die moest aanhoren dat haar zieke moeder intussen thuis was overleden. Hartverscheurend.
Ook praktische problemen: mensen die geen vakantiedagen meer hebben en met hun werkgevers moeten spreken. Of medicijnen die van thuis zijn meegebracht, maar niet in voldoende voorraad. Om van de kleine ongemakjes te zijgen zoals de vuile kleren die nu overal, handgewassen, aan de verschillende balkonrelingen te drogen worden gehangen.
Onze reisleider doet zij uiterste best en is bijzonder voorkomend. Ook in het hotel zijn de werknemers uiterst vriendelijk en behulpzaam. Ik zou niet graag in hun schoenen staan want sommige reizigers raken af en toe behoorlijk aan de kook. Om dan toch altijd vriendelijk en correct te reageren, is niet altijd evident.
Conclusie: fijn stof is toch niet te onderschatten… En ook: we gaan niet kniezen en proberen er hier het beste van te maken in afwachting van een terugvlucht!
Inga Verhaert 