Dag 12 in Egypte. Na de zeven geplande en dus relatief vette dagen, nu halverwege (?) de zeven magere zeker?
Nooit gedacht dat hotel eten zo snel zou gaan vervelen. Geloof het of niet, we snakken naar een boterham met choco, een joghurtje van de Aldi voor ontbijt en ook: kranten om vast te pakken. Online dingen lezen is allemaal goed en wel, maar je moet er dan de tijd voor kunnen nemen. Moeilijk als je sowieso moet aanschuiven voor PC toegang. Je haast je zoveel je kan, maar er staat geheid een andere gestrande en wanhopige toerist in je nek te ademen.
Nu er her en der een opening lijkt te komen in het luchtruim, verbetert de moraal ook in ons hotel. Op bijna tastbare wijze. Nogal wat meer lachende gezichten aan het ontbijtbuffet dan gisteren. Een zekere rush ook op de fruitschalen: mensen die wellicht wat eten inslaan voor de wachttijden in een luchthaven vandaag. Maar ook, een meer uitgesproken kameraderie tussen gestrande gasten: uitwisselen van verhalen, tips en delen van beschikbare info.
Een aantal vragen blijven onbeantwoord: waarom het zo lang moest duren om een video conferentie te regelen onder de mobiliteitsministers van Europa. Vijf dagen na de start van de problemen, werd dat plots als groot nieuws verkondigd. Gestrande passagiers konden hun oren niet geloven: na VIJF dagen op dat idee komen? Wat een leiderschap en vooruitziendheid! Je kruipt als burger van plaatsvervangende schaamte weg onder een hotel/strand/luchthavenstoel.
En wie heeft nu eigenlijk gelijk? De luchtvaartmaatschappijen met (uiteraard) groot financieel belang bij zo snel mogelijk terug gaan vliegen? Of de wetenschappers die op basis van computermodellen de wolk traceren? De grote baas van IATA liet er anders geen twijfel over bestaan: de computermodellen volstaan niet, er zijn ook testvluchten nodig en het zijn de luchtvaartmaatschappijen die dat voluntaristisch voor hun rekening hebben genomen. Maar zijn kritiek was vooral meedogenloos voor de politieke klasse. Het Europese verhaal had hier een grote kans om leiderschap te tonen. Is dat gebeurd? Belange niet. Je zag het aan de zenuwachtigheid en lichaamstaal van de commissaris al van ver aankomen: niet kwaad zijn op mij, ik heb eigenlijk niks te zeggen, de lidstaten hebben mijn handen gebonden… En tja, die lidstaten, die hebben tijd op overschot. Vijf dagen alleen al om een videoconferentie te beleggen. Jezus.
Ik hoor ze op BBC World net zeggen dat “Every cloud has its silver lining”. Oftewel “elk nadeel heb z’n voordeel”. In dit geval heeft de aswolk gunstige gevolgen voor andere vervoersmodi. In Egypte nog niet te veel van gemerkt. Of het moest zijn dat een karavaan kamelen intussen op komst is om ons te ontzetten. Wij overwegen zelf al een waterfiets te gaan huren.
Inga Verhaert 