Waarom hebben mannen schrik van de inbus sleutel?

Vanochtend mocht ik de opening van de nagelnieuwe IKEA in Wilrijk bijwonen. Met een Zweeds ontbijtje, speeches allerhande én een rondleiding in de totaal vernieuwde zaak. Een aantal dingen zijn me opgevallen. Eerst en vooral de teamspirit onder de medewerkers. Ze waren zichtbaar trots op hun gezamenlijke prestatie van de afgelopen maanden. Er was ook overduidelijk kei- en keihard gewerkt. Die trots op de zaak, de samenhorigheid van de werknemers, dat zie je niet vaak. Hoed af daarvoor.

En dan de reacties van de genodigden. Het is toch opvallend dat mannen en vrouwen heel anders reageren op een bezoek aan de IKEA. Terwijl ik rondwandelde en de uitleg kreeg over hoe ze de concepten in elkaar hadden gestoken en hoe vernuftig een en anders werkte, betrapte ik mezelf op afdwalende blikken. Naar de nieuwe reeks zetels, naar de rode blikken dozen in de keukenafdeling, naar meisjesslaapkamers met roze lakens. Die laatste zal ik overigens nooit nodig hebben. Helaas. Tenzij mijn jongens later dochters krijgen… Dàn krijgen de kleindochters gegarandeerd zo’n lakens van me.

De heren in het gezelschap reageren anders. Zijn heel erg verdiept in de exposé van de winkelverantwoordelijken. En stellen verstandige vragen over de duur van de werken, de kostprijs, het aantal bezoekers en de parkeerplaatsen. En geven openlijk toe dat ze wat nerveus worden bij het idee binnenkort terug te (moeten) komen. Vergezeld van de eega. Want – zo zeggen ze – die bezoeken eindigen altijd in scènes op de keuken – of slaapkamervloer. En nee, niet per se het soort scènes waar je nu aan denkt. Eerder taferelen met uitgespreide kartonnen dozen, schema’s en schroeven. En tandengeknars.

Heel herkenbaar vind ik dat. In ons huishouden ben ik daarom de inbus-meister. Dat is beter voor de verstandhouding met de mannen hier in huis én beter voor de meubels. Die worden dan – zonder extra geboorde gaten (“Want er mankeren toch gaten!!!!”) – keurig in elkaar gezet. Soms duurt het een beetje, maar met de mantra “kalmte kan je redden” kom je een heel end.

Als ik dus de reacties van al die heren vanochtend correct heb ingeschat, is het iets universeels, die mannelijke schrik voor de inbus. Is het de eenvoud die intimideert? De planmatige logica van de bouwpaketten? Of misschien de sluipende bewustwording dat de vrouw deze opdracht ook wel in haar eentje klaart? Joost mag het weten. Ik vind ‘m alleszins cool – de inbus.