In de aanloop naar het 1 mei weekend is het zoals altijd druk, drukker, drukst. Ik hol mezelf voorbij met afspraken, speeches, vergaderingen en dan ook de praktische schikkingen om een vooravond feest in stijl te houden. En dat is dit jaar niet anders. Maar ik heb dit jaar bijzondere gelegenheid gehad er eens over na te denken. Want Oskar vroeg gisteren of “vooravond” gewoon een ander woord was voor namiddag.
En dus moest ik hem uitleggen dat “vooravond” de avond is net vóór het feest van de arbeid. We houden dan meestal een receptie met de nodige toespraken, zingen de Internationale (http://nl.wikipedia.org/wiki/Internationale_(lied)) en gaan daarna dansen en feesten. (Dit jaar met optreden van de lokale sterren van Casserole Fermer. Oftewel pot toe. http://www.facebook.com/#!/events/253908111373909/) Tot het licht wordt. Of zo ongeveer toch. Want ’s anderendaags is het verzamelen geblazen voor de grote stoet in Antwerpen. We trekken daar altijd in groep heen, lopen van aan het Justitiepaleis tot aan de Grote Markt mee in de optocht en rijden dan als de gesmeerde bliksem naar Essen waar we die optocht nog eens overdoen. En dan eten we ribbekes of kip aan ’t spit. Dansen en feesten we. Tot het licht wordt. Of zo ongeveer toch. Want ’s anderendaags is het werken geblazen. Dan maken we de zaal in Kalmthout schoon voor de volgende activiteit die er doorgaat in de namiddag.
Zo gaat dat jaar na jaar. Met weinig veranderingen in het schema. Wel in de speeches, in de muziek, in uitrusting ook (regen op 1 mei gaat gepaard met rode regenjassen, paraplu’s en thermossen). Maar de ritmiek van deze dagen, de vaste regel waarmee we vieren, dat geeft houvast in anders zo hectische dagen. En het is méér dan houvast. Het is een ritueel waar je met verwachting naar uit kijkt. Het plezier dat je eraan beleeft heeft evenveel te maken met de symbolen die eraan kleven als met de mensen waaarmee je viert.
Zo is een hoogtepunt van de vooravond voor mij daarom het moment dat ik samen met Roos, trouwe militant van het eerste uur, door het raam van ons Volkshuis kruip om er op het -jezus, wat is dat toch smal- balkon de vlag met de roos uit te hangen. Die wappert dan een weekend lang vrolijk boven de Kapellensteenweg.
En die verwachting van vreugde, dat is ook een beetje de clou. Je leeft er naartoe. Je kijkt ernaaruit. En de vooravond, dat is vaak nog plezanter dan de grote dag zelf. Zoals Kerstavond leuker is dan Kerstdag, Oudejaarsavond sprankelender dan de Nieuwjaarsdag, de vrijgezellenavond sexyer dan …, enfin, je snapt wat ik bedoel.
Ik wens ons allen een fijne en strijdbare 1e mei. En een fantastische vooravond!
Inga Verhaert 