Ai ai ai, wat zijn de mannen in m’n huishouden cha-ge-rij-nig dezer dagen. Gemompel en gefoeter alom. Over smerige jobhoppers en landverraders. Het moet iets met voetbal te maken hebben. Het moet zijn dat ze véél belang hechten aan trainers en hun capaciteiten om een ploeg (elf kerels toch?) convenabel te laten spelen.
Ik stap dan de tuin in. Op zoek naar een wat mildere omgeving. En dit is ongeveer de beste tijd op het jaar om in de tuin te lopen. Een paar oude seringen staan er nog van toen we het huis kochten. Paarse en witte. En ze geuren… Ik denk dat ze – op gardenia’s na – in geursterkte niet te evenaren zijn. Het zijn m’n favoriete bloemen. Ze doen me denken aan mijn zomervakanties als kind in Stockholm. De broers en zussen van mijn morfar (grootvader langs mama’s kant) hadden allemaal seringen in hun tuinen. Geplant in wat ze “syrenbersåer” noemen. Dat zijn tuinkamers van seringenstruiken. Met een smalle “deur” waarlangs je binnenstapt in een geurige, groene kamer. Meestal met een bankje en een tafeltje erin om ’s namiddags – in stijl – koffie te drinken. Als ik nu in de tuin de seringen ruik, ben ik meteen weer terug in die tuinen van vroeger. Als kind van 10 à 12 jaar. Is het niet vreemd hoe geuren je geheugen kunnen aanstoken?
Het intrigeert me ook al jaren. Waarover hebben Nina Simone en Katie Melua het in ’s hemelsnaam als ze zingen over die “lilac wine”? Nu heb ik het opgezocht. Viva google! En kijk es an, je kan dus blijkbaar van seringen wijn maken. Dat duurt dan weken en maanden. Je moet het laten gisten. En filteren. Mijn morfar maakte ook zelf wijn. Niet van seringen, maar van kersen, pruimen, peren, you name it. Hij had daar bidons voor. Die stonden altijd geheimzinning te pruttelen, helemaal achterin de kleerkast. Ik kan me niet herinneren dat ik er ooit van geproefd heb. Maar het moet vast gesmaakt hebben zoals in het lied. Sweet and heady…
http://www.youtube.com/watch?v=hIEHyK7fqfk
Inga Verhaert 