In 2000 werd ik voor het eerst verkozen in de gemeenteraad van Kalmthout. Een beetje ‘en stoemelings’. Vanop een – onverkiesbaar geachte – dertiende plaats. Meteen werd de sp.a-fractie in Kalmthout dubbel zo groot. Ik mocht met Mathilda Peeters de partijkleur verdedigen. We hadden ook een primeur beet: een volledig vrouwelijke fractie.
Zelf had ik over dat laatste nooit echt bijzonder nagedacht. Tot ik aan den lijve ondervond wat het was om publiek tegen een hoop ego’s van mannen op te tornen. Waar ik opgeleid was om zakelijk en to the point te argumenteren, werd me al gauw duidelijk dat de tegenstand andere wapens hanteert. Een OCMW-voorzitter die op mijn begrotingsvragen voortdurend naast de kwestie antwoordde, beet me tenslotte in volle gemeenteraad toe dat hij hoopte dat “ik thuis beter bevredigd werd”.
Ik heb toen besloten andere wapens te zoeken. Zoals: de macht van de getallen. Als we met méér zijn, wordt het moeilijker voor macho’s om ons aan de kant te schuiven. Sindsdien heb ik er een erezaak van gemaakt om andere vrouwen aan te moedigen om ook politiek actief te worden. Met succes overigens. Ik hoor met verwondering hoe sommige partijen het moeilijk hebben om vrouwen voor hun lijsten te vinden. Laatst hoorde ik een nationalist zelfs concluderen dat men dus maar beter de quota kon afschaffen. Vrouwen zouden namelijk “niet de natuurlijke ambitie hebben om aan politiek te doen”. I kid you not, het machismo is in 2018 nog niet dood!
Ik mocht een tijd later naar het parlement. Daar legde ik de eerste hand aan wat later de loonkloofwet zou gaan heten. En het is geen toeval dat we met een hele reeks vrouwen jarenlang aan die wet hebben getimmerd tot hij kon gestemd worden. Als voorzitter van zij-kant, de progressieve vrouwenbeweging, heb ik het werk vanuit een opiniërende en activistische kant kunnen verderzetten. Collegae deden verder het parlementaire werk. Want zo versterken wij vrouwen elkaar. Dat is een tweede wapen: vrouwen in netwerken steunen elkaar. Amerikaans oud-minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright stelt terecht dat “there’s a special place in hell for women who don’t help other women”.
Als je straks gaat stemmen, weet dan dat agendapunten niet zomaar op het politieke toneel verschijnen. Er moeten mensen zijn die ze aandragen, die ze behartigen, die ze door dik en dun en desnoods jaren aan een stuk blijven volgen en verdedigen. Als zogenaamde vrouwenthema’s op een (boven)lokale agenda moeten komen, wees dan maar zeker dat je vrouwen nodig hebt om het werk te doen. Enkele voorbeelden: In mijn gemeente kan slechts 40% van de kinderen onder de 3 jaar aanspraak maken op georganiseerde kinderopvang. Het intrafamiliaal geweld dat er bij politiediensten wordt gerapporteerd ligt hoger dan in andere gemeenten van dezelfde politiezone. Eenoudergezinnen hebben het extra moeilijk. De armoede kleurt vooral vrouwelijk. Wie zet dit op de agenda? Wie komt met voorstellen en ideeën? Wie engageert zich om er prioritair werk van te maken? Juist. Vrouwen.
Als je dus twijfelt: stem vrouw. Ze geeft jou een luide stem terug. Tenzij je liever hebt dat mannen in jouw plaats blijven spreken?
Inga Verhaert 
Hallo Inga hier Luc, ik hoop dat je terug verkozen wordt als je terug op komt voor onze partij SP.A bij de provincieverkiezingen, ik duim nog steeds voor jou hé Inga, vorige keer heb ik ook voor jou gekozen omdat ik je al wat jaren ken als SP.A lid, volgend jaar ben ik er 35 jaar bij Inga en met veel liefde en plezier zelfs omdat ik mij zeer goed thuis voel in deze partij en ondertussen chat ik ook veel met SP.A leden uit het ganse land om wat gedachten uit te wisselen, hopelijk ontmoeten we elkaar nog eens elders.Alvast de groetjes nog van mij en hou je goed, ik hoor het wel van jou als je er terug aan gekozen bent voor de provincieraadsverkiezingen.
LikeLike