Twaalf jaar lang was Inga Verhaert (sp.a) gedeputeerde voor de provincie Antwerpen. Ondanks haar bijna 14.000 voorkeurstemmen verliest de Kalmthoutse politica haar mandaat en neemt ze vanaf december plaats op de oppositiebanken. “Ik vrees nu voor de afbouw van het provinciaal onderwijs.”
“Het kwam hard aan en ja, dat ging gepaard met teleurstelling. Maar met teleurstelling bereik je niets en het ligt niet in mijn aard om in een hoekje te zitten wenen. Integendeel, de minder goede verkiezingsresultaten overtuigen me des te meer om te blijven vechten. Het zou niet eerlijk zijn om de bijna 14.000 kiezers die voor mij stemden de rug toe te keren. Ik heb langs moeders kant Zweedse roots. Het Zweedse woord voor mandataris is ‘förtroendevaeld’ wat betekent ‘verkozen door vertrouwen’. Dat vertrouwen mag en wil ik niet beschamen”, verduidelijkt Inga Verhaert.

De voorbije twaalf jaar was zij bevoegd voor onderwijs, energie, communicatie en ICT en wanneer ze terugblikt, gelooft ze nog altijd dat de provincie het verschil kan maken. Voor Inga Verhaert was onderwijs van het grootste belang. “Het invoeren van de maximumfactuur in het provinciaal secundair technisch en beroepsonderwijs is heel belangrijk. Dankzij deze maatregel moeten leerlingen niet meer afhaken omwille van dure opleidingen. Onze maatschappij heeft immers grote behoefte aan mensen met een technische opleiding. De christendemocraten en nationalisten geloofden niet dat zo’n maximumfactuur haalbaar was. Wij toonden het tegendeel aan”, verduidelijkt Verhaert.
Schoolverlaters
Blijven inzetten op onderwijs is volgens haar essentieel. “We stellen jammer genoeg vast dat 13.5 procent van alle leerlingen in de provincie Antwerpen de school verlaat zonder enige kwalificatie. Dat zijn 2500 jongeren per jaar. De politiek moet dat probleem aanpakken, anders zitten we binnenkort met een gigantisch probleem. Als dat niet gebeurt, ontstaat een grote groep jonge mensen en gezinnen met weinig of geen toekomstperspectief. Dat is een maatschappelijke tijdbom, die op termijn de maatschappij veel kost. Hierover heb ik al een project opgestart. Besturen moeten onderling meer informatie uitwisselen over de uitstroom en het problematisch schoolverzuim, want die twee gaan hand in hand en moeten dus samen worden behandeld en opgelost.”
Verhaert hoopt dat haar opvolger dit werk verder zet, maar twijfelt hieraan. “Wanneer ik in het N-VA programma lees dat de partij voorstander is om het provinciaal onderwijs over te dragen aan een andere organisator vrees ik echter het ergste.”
Groepsaankopen
Honderdduizenden namen deel aan de gezamenlijke provincieaankoop van energie en zonnepanelen. “De tegenwind van Electrabel is groot geweest, maar toch hebben we dit project gerealiseerd. Wie meedeed, voelde dat meteen in de portemonnee. Ons zonnepanelenproject leidden de burgemeesters van Londen en Tokio naar hier. Zij willen dit ook in hun eigen stad realiseren.”
Wat Verhaert nu precies gaat doen, is nog onduidelijk. “Wanneer ik de toenemende ongelijkheid in de samenleving zie, wordt mijn vechtlust alleen groter en wil ik me blijven engageren”, aldus Inga Verhaert.
– 2000-2006: gemeenteraadslid Kalmthout
– 2004-2006: Federaal parlement, lid van de Kamer van Volksvertegenwoordigers
– Vanaf 1 december 2006: gedeputeerde provincie Antwerpen
– Vanaf 2009: nationaal voorzitter Zij-kant, de progressieve vrouwenbeweging
Opleiding
• Germaanse Filologie (UA)
• Aanvullende studie in Internationale Politiek aan de UA
Professionele loopbaan
• 1991-1992: lector aan de University of Miami
• 1993-1995: lector aan het LUC, lerares College van het Eucharistisch Hart in Essen
• Administratief medewerkster van het European Studies Program UA
• 1995-1996: assistente Engelse literatuur aan de UA (UFSIA)
• 1996-2001: coördinator Internationale Relaties aan de UA (RUCA)
• 2001-2003: academische beleidsmedewerker aan de UA (RUCA)
• 2003- 2004: adjunct departementshoofd Wetenschappelijke en Maatschappelijke dienstverlening aan de Universiteit Antwerpen
Tekst: Erik Vandewalle