Dank!

Beste vrienden,

Het is niet gemakkelijk te beschrijven wat ik over de voorbije zondag dénk. Want ik ben tegelijk ook diep bedroefd voor mijn partij. Voor de vele mensen die het goed menen en zich dagelijks uit de naad werken om oude vormen en gedachten te bekampen. Ik heb het immense voorrecht ontzettend véél zulke mensen persoonlijk te kennen.

Maar ik ben ook bijzonder ongerust. Want in de loop der jaren heb ik gemerkt dat onze verworven rechten toch nooit écht verworven blijken.  Zo is de aanslag op vrouwenrechten typerend voor het rechts populisme dat sinds zondag weer sterker staat in Vlaanderen. Afgeborstelde kerels in maatpak die denken te moeten bepalen of vrouwen nog uit werken mogen gaan. Mannen die zich het recht toe-eigenen om over het lichaam van vrouwen te beslissen. Sinds zondag staat er een heel leger van die figuren klaar.

En mijn partij staat minder sterk in aantal. Het wordt dus moeilijker dan voorheen om de strijd aan te gaan. En toch.

Toch staan wij vandaag weer recht. Vastberaden.

Omdat de idee, waaruit wij onze kracht halen, onaantastbaar is. De socialistische idee dat alle mensen gelijke kansen, rechten en plichten moeten hebben. De idee van rechtvaardigheid, daar kunnen ze niet aan raken. De  idee dat de sterke schouders de zwaarste lasten moeten dragen, dat wie hulp nodig heeft die ook moet krijgen. Dat niemand mag achterblijven, van welke achtergrond, geloof, kleur of geslacht ook… Wij socialisten nemen iedereen mee. En die overtuiging, die strijd, is de rode lap in de ogen van wie niet wil delen uit zijn overvloed, zijn rijkdom en zijn macht.

Daarom staan wij vandaag weer recht, trots en ongebroken.

Ik dank jullie allen voor de steun. De strijd gaat voort.